Huaraz

Alweer haast 2 week sinds het vorige bericht, de tijd vliegt voorbij als je het naar je zin hebt. Er is weer veel gebeurt. Om te beginnen gingen we vanuit Chiclayo naar de badplaats Pimentel, maar zo’n 20 km fietsen. In de boekjes stond het in ieder geval beschreven als badplaats…. geloof nooit zomaar de boekjes. Het is vooral een vissersplaats die probeert ook nog wat toeristen te trekken met een soort van boulevard met een paar restaurantjes en een halfvergane pier waar je uit moet kijken waar je je voeten neer zet, anders zak je er door. De stille oceaan is prachtig met hoge golven. We waren helemaal blij om weer zee en water te zien. We zijn dan ook meteen op een terrasje aan zee gaan zitten. Met een kopje koffie gelukkig zitten wezen.
Het is hier aan de kust eigenlijk altijd bewolkt, de befaamde garuda ofwel zeedamp. Dat maakt dat de temperaturen hier erg aangenaam zijn (zo’n 25 graden). ’s Ochtends om 6 uur vertrekken de vissers op hun caballito’s (rieten bootjes) om zo rond een uur of 3 terug te komen met veel vissen. Prachtig om te zien hoe ze surfen op de golven van de oceaan. We hadden hier een prachtige kamer op de bovenste verdieping van een hotel. Met zicht naar alle kanten.
Vanuit Pimentel zijn we verder gefietst via de panamericana, door de kustwoestijn van Peru. 120 km over een hele rechte weg door een zeer saaie woestijn. Maar we kwamen weer aan in de prachtige, beetje vergane glorie, badplaats Pacasmayo. Weer een prachtige kamer met balkon en uitzicht op de boulevard en de zee. Overal is het low season, dus we kunnen overal in de mooiste kamer terecht. Als bonus vonden we hier in een winkeltje een pot pindakaas. Wij helemaal blij! Dat hebben we echt gemist.

Opnieuw door de woestijn met her en der een oase waar dmv irrigatie hele grote stukken woestijn zijn omgetoverd tot landbouwgebied. Dan snap je ook ineens waarom er zoveel vrachtwagens helemaal volgeladen met suikerriet voorbij komen in deze zandbak….. Ze verbouwen hier zelfs rijst in de woestijn.!

Een overnachting in een saai dorpje Chocope en weer de woestijn in tot de volgende badplaats: Huanchaco. Hier wordt veel gesurfd en gespeeld in de golven. We vonden hier een lekker vegetarisch restaurantje dat van een Nederlander bleek te zijn. Even eens iets anders eten dan de kip met rijst en een slablaadje. We konden er zelfs een fatsoenlijke koffie drinken. Heerlijk. Het eten is hier over het algemeen best te eten, maar menu is haast overal gelijk. En als je iets opnieuw neemt, omdat het de vorige keer heel lekker was, kan het echt heel anders smaken. Zo blijft het eten elke keer weer een verrassing.

Rondom deze plaats liggen allemaal opgravingen van de lang verdwenen culturen van de Moche en Chimu. Met overblijfselen van prachtige tempels en hele steden. Chan chan was een grote hoofdstad in de middeleeuwen met meer dan 20.000 inwoners en 9 paleizen cq tempels. 28 km2 ruines. 10 km verderop zijn er de tempels van de zon en de maan ( huaca del sol/luna) grote solide bouwwerken gemaakt van adobes uit de moche cultuur van het begin van onze jaartelling. Adobes zijn gedroogde klei/zand stenen ter grootte van kloostermoppen. De afmetingen van de tempels zijn 200m bij 100m en 40m hoog. Enorm dus. Nog lang niet alles is uitgegraven en onderzocht. Het geld is op en dus worden zelfs hele grote delen van archeologische sites gewoon verkocht als grond om huizen op te bouwen (á 45 USD per m2).
We hebben mbv een gids alles uitgebreid bekeken, zeer interessant.

In Trujillo zijn we natuurlijk bij de Casa de Ciclistas langs gegaan. Mi casa es tu casa is het motto van Lucho. Geweldig. Hij heeft speciaal 2 kamers waar fietsers kunnen slapen. Leuk om wat andere fietsers te ontmoeten die door zuid-amerika fietsen. Wij waren nr 1124 en 1125 en de 72/73 ste Nederlanders die bij Lucho aanklopten.
Voor fietsers in de buurt: het adres is
Casa Amistad Trujillo – Peru
casamistadperu@yahoo.es
94-9907133 - 94-9093060
044-200313
Av. Santa 347
Trujillo
Van Lucho hoorden we dat we een zeer gevaarlijk stuk hadden gepasseerd. Vlakbij Chocope ligt Paijan. Daar waren afgelopen jaren toch een aantal fietsers overvallen door schurken in een motortaxi. Wij hebben niets gemerkt. We hebben zelfs in Paijan in een restaurantje geluncht. Wij zijn niet bij Lucho blijven slapen, maar ’s avonds per bus doorgereisd naar Caraz. Was niet echt de bedoeling, maar de bus bleek s’nachts te gaan, en we hadden verder niets meer in Trujillo te doen. Lucho kwam ons nog uitzwaaien bij het busstation. Hartstikke leuk.

Om weer wat te wennen aan de hoogte hebben we een paar dagen gebivakkeerd in Caraz. Vandaar hebben we een paar mooie tochten gemaakt. Zo zijn we het eendenravijn (in het spaans de cañon del pato) doorgefietst naar Huallanca. Fantastisch. Hier raken twee bergketens, de cordillero blanco en de cordillero negro elkaar bijna. Een tocht van zo’n 40 km met 37 tunneltjes en gelukkig erg weinig verkeer. En terug met de fietsen, samen twee andere fietsen, op het dak van een busje. Wij zijn wel heel blij met onze zeer solide fietsjes. Al dit gereis op elkaar gestapeld heeft niet meer dan een paar krasjes opgeleverd. Ook zijn we blij met de rohloff naaf versnelling, een derailleur is veel kwetsbaarder. De volgende dag hebben we ons met de fietsjes op een taxi naar de laguna Parón op 4100 m laten brengen. Een prachtig blauw gletsjermeer tussen de besneeuwde bergtoppen van rond de 6000 m hoogte. Prachtig. Vandaar zijn via de onverharde weg teruggefietst/gehobbeld naar Caraz (2300m).

Met een tussenstop in Carhuaz zijn we nu in Huaraz aangekomen (3100m). Het fietsen gaat hier een stuk makkelijker dan in Ecuador. Daar was het veel steiler op en neer. Hier gaat het veel geleidelijker omhoog. Huaraz is hét centrum voor bergsport in dit gebied. Het is bewolkt en regenachtig, dus mooi tijd om dit verhaaltje te maken. Anders zouden we weer naar een hoog bergmeer ( 4600 m ) zijn gegaan, maar daarvoor moet het eerst weer wat opklaren.

Ps We hebben commentaar gekregen dat we te weinig foto’s van onszelf op de site zetten, dus bij deze