Watervallen en moerassen

In dit laatste deel van onze reis krijgen we wat haast om toch nog de dingen te zien die waar we ons voor vertrek op hadden verheugd: de watervallen van Iguazu en de moerassen van de Pantanal.
Van fietsen is daarom niet veel meer gekomen. Vanuit Cordoba zijn we met een luxe lange afstandsbus dik 20 uren verder naar het westen gereisd naar Iguazu. Na de lange rechte wegen door eindeloze platte graslanden, zijn we ineens weer in een tropisch gebied beland. Warm en vochtig dus. En heel ver van de aardbeving en naschokken in Chili !!
We zijn meteen naar de watervallen gegaan. Bij binnenkomst in het national park Iguazu werden we meteen begroet door een hele hoop kleine neusbeertjes (coati’s) die over en langs de paden wat ravotten, luieren, eten, etc. Ze lijken bijna tam te zijn.
Van verre hoor je al het geluid van vallend water, en dan ineens de eerste blikken op die enorme watervallen….echt wow. Onbeschrijfelijk…al dat geweld van dat water. Niet voor niks is het gekozen tot een van de 7 natuur wereldwonderen. We hebben daar een paar van de uitgezette trails gelopen waardoor je fantastische uitzichten hebt op de verschillende delen van de waterval. En ook wij hebben ons gewaagd aan een tochtje in de waterval met een bootje. Grappig om te doen. Je doet een rondje onder de watervallen, eerst om wat foto’s te kunnen maken en een tweede rondje om nat te worden. Dat lukt goed. We zijn tot op ons vel nat geworden.
Van het Argentijnse dorp Iguazu zijn we via het drielandenpunt naar de Braziliaanse stad Foz do Iguacu gefietst. Nog meer stempels in ons paspoort. Het is soms wat wennen aan de betekenis van verkeersborden. Ons bord verboden voor fietsen is hier een bord wat een verplicht fietspad aangeeft.
Ook de braziliaanse kant van de watervallen bekeken. Ook imposant, maar minder spectaculair dan de Argentijnse kant.
Al dat water is natuurlijke ook een enorme bron van energie. Brazilie heeft samen met Paraguay een enorme waterkrachtcentrale gebouwd. De grootste ter wereld zeggen ze zelf.(is afhankelijk van hoe je grootste definieert). Als je dan toch in de buurt bent….. deze enorme stuwdam (Itaipu) en waterkrachtcentrale hebben we uitgebreid bekeken. Interessant.

Via Sao Paulo, waar we de fietsen hebben gestald bij een hotel, zijn we doorgereisd naar de Pantanal. Deze keer met een vliegtuig naar Campo Grande om vervolgens 4 uren verder te bussen de Pantanal in en nog 2 uren per truck over een soort van zanddijk met heel veel bruggetjes om bij de pousada te komen waar we gaan bivakkeren. In de Pantanal werden we meteen ‘begroet’ door kaaimannen, die wat liggen te luieren langs de oevers, overstekende armadillo’s, luid kwetterende papagaaien in de meest wilde kleuren, rhea’s, pampa-hertjes en vele vele vogels. Helemaal leuk.
Klaas heeft wel 3 piranhas uit de rivier gevist, bij mij wilden ze niet bijten. Ze aten snel het vlees van mijn haakje…..dus eigenlijk heb ik ze gewoon zitten voeren. Tubing in de rivier was gewoon fun…..tussen de kaaimannen en piranhas. Een boottocht en een jeepsafari zorgden ervoor dat we de capybara’s hebben gezien. Een soort van uit de kluiten gewassen marmot ter grootte van een varken. Zo leuk om ze te zien zwemmen gevolgd door de jonkies. Geweldig. Ook het tochtje te paard door dit moerasgebied was erg leuk. Voelt wel stoer om op zo’n paard door het water te waden.
Inmiddels zijn we weer in Sao Paulo aangekomen, met nog ongeveer een week te gaan voor we weer terug naar Nederland gaan.